Ис­ке Мин­зә­лә­баш­та Роберт Шәймарданов ишек алларына могҗизалы җәйге өйчек ясаган

Бер­көн­не ре­дак­ци­я­гә та­ны­шым Гө­лү­сә апа кер­де. "Җи­ләк­кә бар­ган идем. Шун­да бер га­и­лә бе­лән оч­ра­шып, сөй­лә­шеп кит­тек. Ис­ке Мин­зә­лә­баш­та яши­ләр икән. Кай­тыш­лый, үз­лә­ре­нә ке­реп чы­гар­га ча­кыр­ды­лар. Җәй­ге өй­чек яса­ган­нар, шу­ны күр­сә­тер­гә те­лә­гән­нәр икән. Бик кы­зык­лы ки­леп чык­кан, ба­рып кү­ре­гез әле сез дә", - ди­де.

Бу тәкъ­дим мин­дә кы­зык­сы­ну уят­ты, һәм шәх­сән ба­рып кү­рер­гә бул­дым.

Шәй­мәр­да­нов­лар яшә­гән йорт кап­ка­сы да баш­ка­лар­ны­кын­нан бе­раз ае­ры­лып то­ра. Ро­берт әфән­де ишек ал­ла­ры­на җәй­ге өй­чек ясап куй­ган. Өй­чек, ди­гәч, бик бә­лә­кәй өй күз ал­ды­на ки­леп ба­са­дыр. Мин дә шу­лай дип уй­ла­ган идем. Лә­кин ул 13 метр озын­лык­та­гы кы­зыл по­ли­кар­бо­нат бе­лән эш­лән­гән му­зей­ны хә­тер­лә­тү­че бер мог­җи­за­лы урын бу­лып чык­ты. Бар соң янә­шә­без­дә ма­тур­лык яра­ту­чы ке­ше­ләр!

- Әле мо­ны яса­вы­ма - бер ге­нә ел. Юк­тан гы­на кы­зык­сы­нып кит­тем дә, ла­ек­лы ял­га чык­кач, үзе­мә бер шө­гыль дә бу­лыр, дип, ме­нә шун­дый бо­рын­гы, хә­зер кул­ла­ныш­тан чы­гып ба­ра тор­ган­рак әй­бер­ләр­не туп­лар­га бул­дым. Тор­мыш­лар хә­зер, Ал­ла­га шө­кер, ях­шы бит. За­ман­ча­га үз­гә­реп то­ра­быз, ис­ке­рәк ди­гән­нә­рен чы­га­рып таш­лый­сы да кил­ми. Бер урын­га җый­саң, ис­тә­лек­кә дә ка­ла, ди­гән уй­дан баш­лан­ды бу, - ди ху­җа.

Чын­нан да, кы­зык бит. Ни­ләр ге­нә юк ан­да?! Бе­рәм-бе­рәм экс­по­нат­ла­ры бе­лән та­ныш­ты­ра да баш­ла­ды Ро­берт абый. Ме­нә - Ис­ке Мин­зә­лә­баш клу­бы­ның бе­рен­че биль­ярд өс­тә­ле. 1936 ел­гы са­бан­ны ал­тын тө­се­нә бу­яп, яңар­тып куй­гач, та­ны­мас­лык бу­лып үз­гәр­гән, су­ве­нир­ны хә­тер­лә­тә. Аның янә­шә­сен­дә - 25 ел элек ал­ган ви­де­о­ка­ме­ра­сы. Сте­на­га кул сә­гать­лә­рен­нән кол­лек­ция ур­наш­тыр­ган. 50дән ар­тык тө­рен­дә алар­ның бер­се дә ка­бат­лан­мый. Үзе бе­лән яшь­тәш - 61 ел­лык, әти­се, ма­лай ту­гач, сө­е­неч­тән ал­ган зур сте­на сә­га­те эле­неп то­ра. Га­җәп, һа­ман дө­рес йө­ри. Элек­ке­ге һәм хә­зер­ге дә (ба­ла­лар­дан, онык­лар­дан арт­кан) йом­шак, пласт­масс уен­чык­лар, төр­ле ки­тап­лар, жур­нал­лар, чәч алу ма­шин­ка­сы һәм та­гын әл­лә нин­ди төр­ле әй­бер­ләр. Күп­тән тү­гел Со­чи­га бар­ган бул­ган­нар, ан­нан ис­тә­лек­кә ча­ба­та, төр­ле зна­чок­лар, сөл­ге­ләр алып кайт­кан. Элек­ке­ге па­лас­лар да фай­да­га яра­ган, ала­рын ту­ган­на­ры бү­ләк ит­кән­нәр. Әле­ге өй­чек­тә ятып ял итәр­гә үр­мә ятак - га­мак та, крес­ло-ка­ра­ват­лар да бар. Бак­ча­да эш­ләп кер­гән­нән соң рә­хәт­лә­неп чәй эчәр­гә са­ма­вы­ры, ба­ры­сы да бер­гә җы­е­лып, та­бын ко­рыр­га өс­тә­ле дә ир­кен.

43 ел Җә­лил транс­порт ида­рә­сен­дә ав­ток­ран­чы бу­лып хез­мәт куй­ган Ро­берт абый бү­ген­ге көн­дә ме­нә шун­дый гү­зәл­лек дөнь­я­сын­да хо­зур­ла­нып яши. Ки­лә­чәк­тә аны та­гын да ма­тур­лар­га, ямь­лән­де­рер­гә ди­гән уй-хы­ял­ла­ры бар.