Татар Карамаласында яшәүче Римма Ибраһимова – бар яктан да булган кеше

Сөб­ха­нал­ла! Бу йорт­ка ки­леп кер­гәч, ху­җа­лар­ны күр­гәч тә, бе­рен­че сүз шул бул­ды. Кү­ңел кү­тә­рен­келеге, яшәү дәр­те та­шып то­ра алар­дан. Бү­ген 80 яшь­ле­ген бил­ге­ләп үтү­че Рим­ма апа Иб­ра­һи­мо­ва бе­лән оч­раш­тым мин Та­тар Ка­ра­ма­лы­сы авы­лын­да. 30 ок­тябрь­дә исә алар­ның Ра­кит абый бе­лән га­и­лә ко­рып, пар ка­нат бу­лып яшәү­лә­ре­нә 55 ел ту­ла икән.

Зы­я­лы, ма­тур ке­ше­ләр алар. Ри­я­сыз һәм бик уң­ган. Үз­лә­ре - җор теллеләр, уен-көлке белән ара­ла­ша­лар, бер-бер­сен хөр­мәт итү­лә­ре дә кү­ре­неп то­ра.

Алар­ 80 яшькә җиткән дип һич әй­тер­лек тү­гел (Ра­кит абый­га икен­че ел­га ту­ла, Ал­ла бо­ер­са). Күз ти­мә­сен!

Бар як­тан да бик бул­ган ке­ше икән Рим­ма ха­ным. Баш­кар­ган эш­лә­ре шул­ка­дәр күп­төр­ле, са­нап та чы­гар­лык тү­гел. Баш­та алар Чир­ме­шән­дә, ан­нан Әл­мәт­тә яшә­гән­нәр. Рим­ма Зы­ят­дин кы­зы үзе­нең го­мер буе чын кү­ңел­дән баш­кар­ган күз та­би­бы­ вазифасы ту­рын­да яра­тып сөй­ли. Ул бу эшенә 1960 елда Казан дәүләт медицина институтын тәмамлагач керешә. Әле хә­зер дә авыл­даш­ла­ры, күзләренә чүп кер­сә, аның яны­на ки­лә­ләр икән. Ә аның ку­лы җи­ңел: бик ос­та гы­на бу­лы­шып җи­бә­рә. Рәх­мәт­лә­рен укып туя ал­мый­лар ан­нан яр­дәм ал­ган ке­ше­ләр. Ра­кит Иб­иняк улы исә аг­ро­ном бу­лып эш­лә­гән. Алар ике ба­ла тәр­би­я­ләп үс­тер­гән­нәр. Ба­ла­ла­ры га­и­лә­лә­ре бе­лән Әл­мәт­тә яши­ләр. Дүрт онык­ла­ры бе­лән һәр ат­на­да авыл­га ә­би-ба­ба­ла­ры яны­на ашы­га­лар.

Әле бак­ча­ла­рын­да­гы чә­чәк­лә­рен дә кы­рау су­гар­га өл­гер­мә­гән алар­ның, сал­кын яң­гыр­лы җил­дә дә йөз төр­ле төс­тә «я­нып» уты­ра­лар. Юмарт та ул Рим­ма апа, ки­рәк ке­ше­гә чә­чәк­ләр­нең ор­лык­ла­рын, суганча­ла­рын, бүлбеләрен да би­рә. Бак­ча зур, ка­рал­ган, ул җи­ләк тү­тәл­лә­ре тип-ти­гез рәт бу­лып те­зел­гән, һәр төр агач, ку­ак - үз уры­нын­да. Ә яшел­чә, җи­ләк-җи­меш уңы­шы бик мул бул­ган. Рим­ма апа уңыш­ны үс­те­реп ке­нә кал­мый­ча, җы­еп, үзе эш­кәр­теп тә куя икән. Баз­ла­ры ту­лы бан­ка­лар­да нин­ди ге­нә са­лат­лар, кай­нат­ма­лар юк. Без­не дә шул ара­да биш төр­ле са­лат бе­лән сый­ла­ды, алар­ны әзер­ләү ре­цепт­ла­рын да язып бир­де. Шун­да ук чәй яны­на үзе өл­герт­кән кой­ма­гы да, чәкчә­ге дә кил­де. Пи­рог­лар­ы - телеңне йотарлык.

Өй­лә­рен­дә аның үзе тек­кән, чик­кән, бәй­лә­гән әй­бер­лә­ре бик күп. Бер ка­рап то­ру­да өй­рә­неп, чәч­әк­ләр­не дә ос­та итеп бәй­ли баш­ла­ган ул.

Әле ху­җа­лык­та са­рык­лар, та­вык­лар, үр­дәк­ләр дә ас­рый­лар алар.

Ты­ры­шып эшләп, шу­ның тә­мен то­еп, җыр­лап яшиләр Иб­ра­һи­мов­лар. Рим­ма апа, ялын­ды­рып та тор­ма­ды, ма­тур күлмәклә­рен ки­еп, нәкъ ос­та ар­тист­лар­ча хәрәкәтләр ясап, рәхәтлә­неп, «…­го­мер көзем җит­те, ә шу­лай да, ал­да әле бә­хет бар ке­бек…» дип су­зып та җибәр­де. Киң су­лы­шы, көч­ле та­вы­шы белән Ра­кит абый «Ак па­ро­ход»­ны җыр­лый баш­ла­гач исә, Рим­ма апа да, бу оч­ра­шу­ны оеш­ты­рып йөргән Мөнәвәрә апа да ку­шыл­мый­ча түзә ал­ма­ды­лар.

Мә­четкә дә йө­ри Рим­ма ха­ным, биш­ ва­кыт на­ма­зын кал­дыр­мый. Авыл­ла­рын­да­гы мәдрәсәгә йө­реп, дин са­ба­гын үзләш­тергән, гарәп гра­фи­ка­сын өйрәнгән. Бу як­тан Та­тар Ка­ра­ма­лы­сы бул­дыр­ган: мә­чет­нең ас­кы ка­тын­да мәдрәсә ачып, да­и­ми уку­лар алып ба­ра­лар икән. Мәчеткә дә, мәдрәсәгә дә ке­ше күп йөри. Авыл­ның урам­на­ры киң, тро­ту­ар да җә­ел­гән хәт­та.

Ин­де сау­бул­ла­шып, кай­тыр­га чы­гып бар­ган­да, мәдрәсәдә­ге са­бак­та­шы Флю­ра апа ки­леп, юби­лее белән кот­лап кит­те аны, гүзәл чәчәк бу­ке­ты белән бә­леш күтәреп килгән. Авыл хал­кы­ның ку­нак­чыл­лык үрнә­ген, бер-бер­сен олы­ла­вын күр­дем мин.

Чын мәгънә­сендә сок­лан­гыч ке­шеләр Иб­ра­һи­мов­лар. Ял итеп, ру­хи ка­нә­гать­лә­нү, шат­лык хи­се ал­дым алар­дан. Тәм­ле тел­ле ху­җа­лар ку­нак­ка ча­кы­ра-ча­кы­ра оза­та чык­ты­лар. Ә күңел­не җы­лы як­ты нур, ма­тур­лык биләп ал­ды. Күп-күп ты­ныч, ти­гез, сә­ламәт, иман­лы, мул, бә­хет­ле ел­лар сезгә, Рим­ма апа, Ра­кит абый! Һәм­мә­без­гә дә шун­дый яшәү дәр­те, көч, дәр­ман бир­сен иде Раб­бым!