ӘНИ БӘЛЕШЕ

Башына яулыгын бәйләп,
Алъяпкычын яба да,
Кулы-кулга йокмый: әни
Бәлеш ясый табада.

Бармакларын биеткәләп,
Чит-читен бөреп куя;
Шулпа салырга уртага
Каплаулы тишек уя.

Бәлеш пешү хөрмәтенә
Табагач та кузгала:
Кызу мичтән эләктереп,
Кайнар бәлешне ала.

Хуш исләрен бөрки-бөрки,
Мичтән чыгып килеше:
Бигрәк уңган, йөзе килгән —
Бәлеше дә бәлеше!

Кетер-кетер килеп тора—
Мондый бәлеш кайда бар?
Түгәрәк капкач астыннан
Күтәрелә кайнар пар.

Бәрәңгесе вак-вак шакмак,
Исең китеп карарлык,
Ите дә мулдан күренә —
Өреп кенә кабарлык.

«Кыстатмагыз, җитешегез! —
Әни табынга дәшә, —
Кайнар килеш ашыйк», — диеп,
Агач кашык өләшә.

Ярмаланган бәрәңгесе
Телгә салуга эри,
Шулпасында бөрчек-бөрчек
Майлары йөзеп йөри.

Ите сусыл, бигрәк йомшак,
Мине кап диеп тора.
Сөйләшергә вакыт та юк —
Кашыклар биеп тора.

Әни пешергән бәлешне
Ашагачтын бергәләп,
Инде безнең дә «йөз килде»,
Күңелебез түгәрәк.

Автор Сания Әхмәтҗанова.